آنکه مردن ، پیشِ چشمش تَهلُکه ست / اَمرِ لاتُلقُوا بگیرد او به دست

به قلم انیس درویشی، اشاره به آیه ۱۹۵ سوره بقره: «وَ لا تُلْقُوا بِأیدیکُمْ إلی التَّهْلُکَهِ» به دست خویش،خود را به خطر نیفکنید
از مهمترین دغدغه های انسان که در تمامی عمر گریبانگیر اوست اندیشیدن به مرگ است.هریک از نامداران و اندیشمندان در طول تاریخ به گونه ای به مرگ نگریسته اند که از جمله آنها مولانای رومی است که پرداختن به مقوله ی مرگ از گفتمان های اصلی عرفان مد نظر اوست.

اصل داستان درباره حمزه علیه السلام است در نبردی با مشرکان بدون زره و پوشش به میدان میرود یکی از افراد به او میگوید در جوانی که دلیر و نیرومند بودی در هر نبرد زره میپوشیدی اکنون که پیر شده ای و از نیروی جوانی ات کم شده بدون زره و بی باک میجنگی؟حمزه(ع) پاسخ میدهد در جوانی مرگ را پایان همه چیز می دیدم اما بعد از اسلام آوردن و با نور محمد( ص)به جهان باقی ایمان دارم و از مرگ هراسی ندارم زیرا با مرگ به ملاقات خدا میرویم و در ادامه داستان در شعر مولوی که گفتار حمزه علیه السلام است به تفسیر مرگ میپردازد.
از نظر این عارف بزرگ مرگ جسمانی در ظاهر پایان همه چیز است اما در باطن، زندگی و آغاز دوباره است ترس از مرگ بی پایه و اساس است کسی که به حقیقت آن واقف باشد هراسی از آن ندارد زیرا حیات اصلی پس از جدا شدن روح از این جسم تیره گون حاصل میشود وزندگی جاودان در انتظار است مولانا زندگی در این جهان فانی را مانند تولد جنین از شکم مادر میداند این جهان برای افراد روشن ضمیر در حکم رحمی بیش نیست که با تولدی دیگر به دنیای ابدی منتقل میشوند مرگ بازگشت به عدم نیست بلکه مسیری برای ورود به جاودانگی است و در پایان کلام اینکه، مومنان و پرهیزگاران وحشت و ترسی از مرگ ندارند.